(تصاویر) این ابرمار‌ها هم‌وزن فیل‌اند!
تاریخ انتشار: ۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۳۲۰۹۴
از تیتانوبوا، یک مار ماقبل تاریخ به اندازه تیرانوسوروس رکس، تا مار‌های پیتون و بوآ‌های امروزی که می‌توانند انسان را به طور کامل ببلعند، این‌ها بزرگترین، سنگین‌ترین و طولانی‌ترین مار‌هایی هستند که تا به حال روی زمین زندگی کرده‌اند.
به گزارش خبرآنلاین به نقل از لایوساینس، مار‌ها با بدن‌هایی با طرح‌های عجیب، حملاتی سریع، سریع‌تر از جت‌های جنگنده هنگام شتاب‌گیری و حتی ظرفیت پرواز دارند، گروهی از خزندگان هستند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
از مار‌های بوآ گرفته تا مار‌های پیتون مشبک، این سیاره مملوء از مار‌ها در طرح‌ها و رنگ‌ها متنوع است؛ این شکارچیان در سراسر جهان از جمله جنوب شرقی آسیا، آمریکای جنوبی و ایالات متحده یافت می‌شوند. اما بزرگترین مار‌های جهان چقدر هستند؟ و بزرگترین مار‌های منقرض شده در تاریخ کدامند؟
اندازه گیری دقیق می‌تواند دشوار باشد، به ویژه وقتی صحبت از گونه‌هایی است که مدت‌ها مرده اند. پاتریک کمپل، متصدی ارشد مجموعه خزندگان در موزه تاریخ طبیعی لندن، به لایو ساینس گفت: «تأیید سوابق تاریخی ممکن است دشوار باشد، و پوست مار‌ها را می‌توان بدون اعوجاج قابل مشاهده زیاد کشید، که منجر به برآورد بیش از حد می‌شود.»
با این حال، او گفت اسنادی از مار‌های غول پیکر از سراسر جهان وجود دارد. در زیر نمونه‌ای از این مار‌های بزرگ را مشاهده می‌کنید.
پیتون سنگی آفریقای مرکزی (۵ متر)پیتون‌های سنگی آفریقای مرکزی بزرگترین مار آفریقا هستند که طول آنها به ۵ متر می‌رسد. طبق گفته باغ وحش اورگان، پیتون صخره‌ای آفریقای مرکزی (Python sebae) بزرگترین مار آفریقا است. این مار این بسیار سازگار است و در سراسر جنوب صحرای آفریقا یافت می‌شود، جایی که به همان اندازه در زیستگاه‌های ساوانا، جنگل و بیابان زندگی می‌کند. طبق گفته Animal Diversity Web این پیتون‌ها به طور متوسط حدود (۳ تا ۵ متر) طول دارند. مانند پیتون‌های برمه ای، پیتون‌های سنگی آفریقای مرکزی نیز می‌توانند طعمه‌های قابل توجهی از جمله بز کوهی و تمساح را ببلعند. گاهی اوقات، حتی انسان‌ها نیز در منو هستند.
طبق گفته موسسه زیست شناسی ملی و باغ وحش ملی اسمیتسونیان، شاه کبری که بومی آسیا است، می‌تواند بیش از (۵ متر) طول داشته باشد. طولانی‌ترین شاه کبری که تا به حال ثبت شده، یک مار اسیر با ارتفاع ۵.۶ متر بوده است که در باغ وحش لندن در اواخر دهه ۱۹۳۰، طبق رکورد‌های جهانی گینس، ثبت شده‌است. در آغاز جنگ جهانی دوم کشته شد تا در صورت بمباران باغ وحش از فرار آن به شهر جلوگیری شود.
پیتون‌های برمه‌ای یک گونه مهاجم در فلوریدا هستند. بزرگترین صید شده در ایالت که در طبیعت زندگی می‌کند ۵.۸ متر طول دارد. پیتون‌های برمه‌ای یکی از ۴۱ گونه پیتون در سراسر جهان هستند. پیتون‌های برمه‌ای بومی آسیای جنوب شرقی هستند و زندگی را در درختان شروع می‌کنند.
بوآ‌های کوبایی بزرگترین مار‌های دریای کارائیب هستند. به گفته پارک حیات وحش Lake District این بوآ‌های رنگین کمانی، بومی کوبا، بزرگترین مار‌های دریای کارائیب هستند. به گفته محققان که در مجله Reptiles & Amphibians منتشر شده‌است، این مار‌ها با وزن (۳۰ کیلوگرم) و طول تا (۵.۶۵ متر) رشد می‌کنند.
مار پیتون هندی می‌تواند به وزن یک فیل تازه متولد شده باشد. این مار‌ها می‌توانند تا (۶.۴ متر) رشد کنند؛ و تا ۱۰۰ کیلوگرم وزن دارند. آنها که بومی جنگل‌های هند، پاکستان، سریلانکا و نپال هستند، خویشاوندان نزدیک پیتون‌های برمه‌ای هستند.
پیتون‌های مشبک طولانی‌ترین مار‌هایی هستند که امروزه روی زمین زندگی می‌کنند. امروزه به طور گسترده به عنوان طولانی‌ترین مار روی زمین شناخته می‌شود. بر اساس گزارش موزه تاریخ طبیعی بریتانیا، مار پیتون‌های مشبک به طور مرتب به بیش از (۶.۲۵ متر) می‌رسند.
آناکوندای سبز سنگین‌ترین مار زنده روی زمین است که وزن آن به ۴۰۰ کیلوگرم می‌رسد. با در نظر گرفتن سوابق تاریخی، آنها احتمالا به اندازه پیتون‌های مشبک طولانی نیستند. با این حال، آناکوندا‌های سبز سنگین‌ترین گونه مار‌های امروزی روی زمین هستند.
یک مار فسیل شده مربوط به دوران اکوئن (۵۵.۸ تا ۳۳.۹ میلیون سال پیش)، زمانی که Gigantophis garstini نام گرفته‌است و در مصر امروزی زندگی می‌کرد. در حالی که مار‌های امروزی می‌توانند به اندازه‌های باورنکردنی برسند، مار‌های ماقبل تاریخ بیشتر این رکورد‌های امروزی را شکستند.
یک مار فسیل شده مربوط به دوران اکوئن (۵۵.۸ تا ۳۳.۹ میلیون سال پیش)، زمانی که Gigantophis garstini نام گرفته‌است و در مصر امروزی زندگی می‌کرد. در حالی که مار‌های امروزی می‌توانند به اندازه‌های باورنکردنی برسند، مار‌های ماقبل تاریخ بیشتر این رکورد‌های امروزی را شکستند.
یک مار دریایی بود که می‌توانست بیش از ۱۱ متر طول داشته باشد. مار‌های غول پیکر محدود به خشکی نبودند. این مار دریایی از اقیانوسی باستانی عبور کرد که زمانی ۱۰۰ میلیون سال پیش بر روی بخش‌هایی از شمال آفریقا قرار داشت.
تیتانوبوا با طول (۱۳ متر) بزرگترین مار شناخته شده بود که تاکنون زندگی کرده است. Titanoboa cerrejonensis یک هیولای خیالی نیست که برای یک فیلم ترسناک ساخته شده است، بلکه موجودی واقعی است که زمانی از میان جنگل‌ها و رودخانه‌های مرطوب آمریکای جنوبی می‌لغزد. تیتانوبوا بزرگترین مار شناخته شده‌ای بود که تا به حال وجود داشته است.
منبع: فرارو
کلیدواژه: مار آفریقای مرکزی بزرگترین مار ترین مار طولانی ترین روی زمین پیتون ها باغ وحش یک مار
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۳۲۰۹۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بازسازی چهره زن عراقی از ۷۵۰۰۰ سال پیش / عکس
به گزارش خبرآنلاین و به نقل از ایسنا، این زن که به نام شاندر زی (Shanidar Z) معروف است، سال ۲۰۱۸ در غار شاندر، کردستان عراق (۸۰۰ کیلومتری شمال بغداد) پیدا شد. این زن از گونه نئاندرتال است، نزدیک‌ترین خویشاوند انسان‌تبار انسان‌های امروزی که حدود ۴۰ هزار سال پیش و پس از هزاران سال همزیستی با هوموسپینس (انسان خردمند) منقرض شد.
دانشمندانی که بقایای این اسکلت را مطالعه می‌کنند، به‌زحمت ۲۰۰ قطعه استخوان جمجمه او را کنار هم قرار دادند. آنها از خطوط صورت و جمجمه این زن برای بازسازی چهره‌اش استفاده کردند تا بفهمند او چه شکلی بوده است.
شرح عکس: اما پومروی در کنار جمجمه «شاندر زی»
دکتر اما پومروی (Emma Pomeroy)، دیرینه‌انسان‌شناس و دانشیار دپارتمان باستان‌شناسی دانشگاه کمبریج که اسکلت را از زیر خاک بیرون آورده است، می‌گوید: «جمجمه‌های نئاندرتال‌ها با برجستگی‌های قابل‌توجه و بدون چانه متفاوت از جمجمه‌های گونه خودمان به نظر می‌رسند. بازسازی صورت شاندر زی نشان می‌دهد که این تفاوت‌ها ممکن است در زندگی واقعی آنها آن‌قدر فاحش نبوده باشد. او درواقع نسبت به اندازه‌اش، چهره بزرگی دارد. او برآمدگی‌های ابروی بزرگی دارد که معمولاً ما آنها را نمی‌بینیم».
نئاندرتال‌ها حدود ۳۰۰ هزار سال در سراسر اروپا، خاورمیانه و کوه‌های آسیای مرکزی زندگی کردند و حدود ۳۰هزار سال با انسان‌های امروزی همپوشانی داشتند. تجزیه‌وتحلیل دی‌ان‌ای انسان‌های امروزی نشان داده است که در آن روزگار، نئاندرتال‌ها و هوموسپینس‌ها با یکدیگر همزیستی داشته‌اند و وجود ردپای ژنتیکی نئاندرتال‌ها در انسان‌های امروزی، نشانی از وجود روابط خانوادگی بین این دو گونه است.
تحلیل جدید
شرح عکس: چهره بازسازی شده «شاندر زی»
هنگامی‌که پومرو برای اولین بار این اسکلت را با حفاری خارج کرد، جنسیت آن بلافاصله مشخص نشد زیرا فقط نیمه بالایی بدن حفظ شده بود و خبری از استخوان‌های لگن نبود. گروهی که در ابتدا بقایای آنها را موردمطالعه قرار دادند، روی روش نسبتاً جدیدی تکیه کردند که شامل تعیین توالی پروتئین‌های داخل مینای دندان برای تعیین جنسیت شاندر زی بود.
محققان دانشگاه‌های کمبریج و لیورپول، طول و قطر استخوان‌های بازوی «شاندر زی» را با داده‌های مربوط به انسان‌های امروزی مقایسه کردند و قد این نمونه را حدود ۵ فوت (۱٫۵ متر) تخمین زدند. تجزیه‌وتحلیل ساییدگی دندان‌ها و استخوان‌ها نشان داد که او در زمان مرگ در اواسط چهل‌سالگی زندگی خود بوده است.
پومروی می‌گوید: «این تخمین معقولی است، اما ما نمی‌توانیم ۱۰۰ درصد مطمئن باشیم که او مسن‌تر نبوده‌اند. آنچه می‌توانیم بگوییم این است که «شاندر زی» عمر نسبتاً طولانی داشته است. برای آن جامعه، آنها احتمالاً از نظر دانش و تجربه زندگی بسیار مهم بودند».
غاری که «شاندر زی» در آن دفن شده بود، در میان باستان‌شناسان و دیرینه‌شناسان مشهور است زیرا ۱۰ نئاندرتالی که طی گمانه‌زنی‌های سال ۱۹۶۰ در آنجا کشف شد، محققان را به این باور رساند که نئاندرتال‌ها بارها به غار شاندر بازگشته‌اند تا مردگان خود را دفن کنند و حتی ممکن است که نئاندرتال‌ها، مردگان خود را با «گُل» دفن کرده باشند و این اولین چالش در برابر دیدگاه رایجی بود که انسان‌های باستانی را نادان و بی‌رحم می‌دانست. بااین‌حال، تحقیقات بعدی توسط گروه پومرو، نظریه تدفین با گُل را موردتردید قرار داده است.
در عوض، آنها گمان می‌کنند که گرده کشف‌شده در میان گورها ممکن است از طریق زنبورهای گرده‌افشان وارد گور شده باشد. بااین‌حال، در طول سال‌ها دانشمندان شواهد فزاینده‌ای از هوش و پیچیدگی نئاندرتال‌ها، ازجمله هنر و ابزار پیدا کرده‌اند.
شاید نئاندرتال‌ها مردگان خود را با دسته‌های گل تجلیل نمی‌کردند، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ساکنان غار شاندر احتمالاً گونه‌ای همدل بودند. به‌عنوان‌مثال، یک نئاندرتال مرد که در آنجا دفن شده بود، ناشنوا بود و با ضربه‌ای به بازو و سرش فلج شده بود که احتمالاً او را تا حدی نابینا می‌کرد، اما او مدت زیادی زنده بود، بنابراین طبق تحقیقات باید از او مراقبت می‌شد.
پومروی می‌گوید که شاندر زی اولین نئاندرتالی است که در بیش از ۵۰ سال گذشته در این غار پیدا شده است، اما این مکان هنوز هم می‌تواند بستری برای اکتشافات بیشتر باشد.
بازسازی جمجمه
پومروی بازسازی جمجمه شاندر زی را که نسبتاً بلافاصله پس از مرگ له شده بود، به‌عنوان یک «پازل سه‌بعدی با حساسیت بالا» توصیف کرد.
استخوان‌های فسیل‌شده در بلوک‌های کوچکی از رسوبات غار برداشته شده و در فویل پیچیده شدند و محققان آنها را برای تجزیه‌وتحلیل به دانشگاه کمبریج فرستادند.
در آزمایشگاه کمبریج، محققان از هر بلوک میکرو سی‌تی‌اسکن گرفتند و از اسکن‌ها برای هدایت استخراج قطعات استخوانی استفاده کردند. دکتر لوسیا لوپز پولین (Lucía López-Polín)، همکار پومروی، محافظ باستان‌شناسی از موسسه کاتالان برای دیرینه اکولوژی انسانی و تکامل اجتماعی در اسپانیا، بیش از ۲۰۰ تکه جمجمه را با چشم کنار هم قرار داد تا آن را به شکل اولیه خود بازگرداند.
این گروه جمجمه بازسازی‌شده را اسکن و پرینت سه‌بعدی کردند که پایه و اساس سر بازسازی‌شده‌ای را شکل داد که توسط دیرینه هنرمندان دوقلوی دانمارکی، آدری و آلفونس کنیس (Adrie and Alfons Kennis)، لایه‌هایی از ماهیچه و پوست روی آن قرار بگیرد.
۵۴۵۴
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902145
جاده کندوان یک طرفه شد